| اتحاد راهبردی ایران و چین: امکان یا امتناع |
| کد مقاله : 1163-IFPOLICY-FULL (R2) |
| نویسندگان |
|
ملیحه خوش بین *1، وحید سینایی2 1دانشجوی دکتری دانشگاه فردوسی مشهد 2عضو هیئت علمی دانشگاه فردوسی مشهد |
| چکیده مقاله |
| پس از پیروزی انقلاب اسلامی، ایران و چین روابط پر فراز و نشیبی را پشت سر گذاشته اند. وجود منافع مشترک و زمینه‌های راهبردی بین دو کشور و تمایل ایران به برقراری اتحاد راهبردی با چین، ذهن بسیاری از پژوهشگران را به امکان و امتناع ایجاد اتحاد راهبردی بین دو کشور معطوف کرده است. ایران و چین در زمینه‌هایی از جمله در بازار انرژی، مخالفت با یکجانبه گرایی و هژمونی امریکا و مبارزه با تروریسم، ظرفیت‌های قوی برای ایجاد اتحاد دارند. اما محدودیت‌هایی جدی نیز در این رابطه وجود دارد که ایجاد اتحاد راهبردی بین دو کشور را دشوار می‌سازد. از جمله‌ی آن‌ها می‌توان به جایگاه چین در نظام بین‌الملل و نوع نگاه این کشور به جامعه‌ی بین‌المللی و نهادهای آن، جایگاه ایران به عنوان کشوری معترض و انقلابی، بازیگران قدرتمند بین‌المللی همچون امریکا، قدرت‌های منطقه‌ای همچون عربستان و اسرائیل، اقتصاد محور بودن سیاست خارجی چین و رفتارهای واقع‌گرایانه این کشور در پیگیری منافع ملی، در مقابل نگاه ارزشی و سیاسی ایران اشاره کرد. فرض اساسی این نوشتار این است که تا چنین محدودیت‌هایی در روابط چین و ایران برقرار است، امید به برقراری اتحاد راهبردی بین دو کشور دور از واقعیت خواهد بود. این نوشتار در چارچوب واقعگرایی و پیگیری سیاست‌های واقع‌گرایانه و عملگرایانه توسط چین در نظام بین‌الملل بررسی خواهد شد. |
| کلیدواژه ها |
| واقعگرایی، عملگرایی، ایران، چین، همکاری، اتحاد راهبردی |
| وضعیت: پذیرفته شده |